“Niemand van ons kan iets doen tegen de dingen die ons veranderen. Ze gebeuren gewoon. En ze blijven gebeuren. Als ze gebeurd zijn, zorgen ze ervoor dat er weer andere dingen gebeuren. Op het eind staat alles wat je ooit hebt gedaan, tussen jou en wat je zou willen zijn. En dan is je ware zelf voorgoed verloren.”

Zeven twintigers komen samen. Ze willen bij elkaar zijn, maar leven in gescheiden werelden. Een wereld van prestatie en ambitie tegenover een wereld van keurige mensen die zich omringen met vrienden, sport en kunst. In de ene wereld is iedereen getalenteerd, maar verliest eerlijkheid het van eerzucht. In de andere wereld spelen spierbundels stiekem met treintjes en zingen sensuele dames kinderliedjes.

Spel: Sjoerd Spruijt, Lykele Muus, Rianne Botma, Jim Deddes, Oscar Aerts, Mira van der Lubbe en Eva Laurenssen

Regie: Maaike van Langen

Tekst: Lykele Muus

Productie: Sophia Jonker

Muziek: Ivar van Urk

Kostuums: Peter Oskam

Lichtontwerp: Marc Heinz

Techniek: Emiel Rietveld en Femke van Kuyk

Geluid: Valentijn Berkhout

IEDEREEN BEHALVE IK speelde van 20 t/m 25 juni 2010 in een uitverkochte grote zaal van de Theaterschool in Amsterdam. Het stuk werd op het Its-festival geroemd door Gerardjan Rijnders en Theu Boermans gaf het een eervolle vermelding in zijn afsluitende toespraak.

Loek Zonneveld schreef in de Groene Amsterdammer: ”Zeven aspirant-toneelspelers uit Amsterdam brachten een onderneming van eigen snit: een van hen, Lykele Muus (onthoud die naam!) heeft een toneelstuk over hun generatie (vroege twintigers) geschreven, Iedereen behalve ik, en ze hebben Maaike van Langen (1971), die in 1996 als regisseur afzwaaide, gevraagd dit kakelverse toneelstuk te regisseren. De personages zijn alle zeven, als stel of als eenling, betrokken bij een nieuwe creatieve onderneming, een jonge uitgeverij. Alle zeven hebben ze ieder op eigen wijze last van de kwaaie energie dat niemand op hun creativiteit zit te wachten – en dat is een dicht op de huid gesneden én prettig op afstand gehouden actualiteit. Dat levert zeven ruig uitgelichte vertellingen op die met een bonkige kracht en in allerminst stereotiepe kleuren in en door elkaar zijn geweven. Regisseur Maaike van Langen is ooit zelf op zo’n mensenweefsel fraai afgestudeerd (als ik me goed herinner van Botho Strauss), ze heeft uit deze nieuwe toneeltekst een ritmisch en muzikaal geheel gedirigeerd dat van de eerste tot de laatste minuut boeit, een goed verhaal met de hartenklop van een hecht ensemble.”